Jong, energiek en nog niet uitgeleerd, maar dat laatste mag de pret niet drukken. KRAS is het speeltje van drummer Joep van Pamelen en zanger/gitarist Vince Smits. Zij leerden elkaar kennen in de gymzaal van hun middelbare school in Roermond. Hun eerste gespreksonderwerp was niet badminton of handbal, maar muziek en dat is eigenlijk steeds zo gebleven. Een week na hun eerste kennismaking zaten ze al in de kelder te raggen. Ook dat hielden ze lang vol, al kwamen ze er na een tijdje wel achter dat ze een bassist misten. En zo werd het duo een trio dat zijn eerste nummer Weird Boys in mei 2018 uitbracht, compleet met een zelfgemaakte videoclip op Youtube. Voor de liefhebbers! Ook het eerste optreden (met eigen nummers maar ook covers van Triggerfinger, Artic Monkeys en Jimi Hendrix) was al snel een feit en dat smaakte naar meer. Naar zoveel meer dat de bassist weer afhaakte. Gelukkig was Eline Balster bereid de uitdaging van KRAS aan te gaan.

Met hun stevige, energieke rock hengelde het Midden-Limburgse KRAS al eerder na een festivaloptreden in het zuiden van de provincie. De band stond in de finale van de Urpop Bandbattle, maar een optreden in Urmond ging net aan hun neus voorbij. Al maakte KRAS wel genoeg indruk op jurylid Hans Fredrix (juist ja, de programmeur van Conincx Pop) om enkele kilometers zuidelijker wel op het podium te mogen staan.

Met een voornaam als Merel ligt de artiestennaam Blackbird natuurlijk voor het grijpen. Helemaal als je ook nog net zo fraai kunt zingen als dat zwartgevederde vogeltje. Een waanzinnige zangeres, zo omschreef Douwe Bob haar en daarmee doelde hij niet op haar geestestoestand, maar op haar stembanden. Overigens: mochten de jongeren onder het publiek denken dat die Blackbird hen toch enigszins bekend voorkomt, dan kan dat kloppen. Merel Koman uit Kessel presenteerde in haar jongere jaren een tijdje het L1-programma Kinjerkroam.

Inmiddels gebruikt ze haar stem vooral muzikaal. Koman is een in Utrecht geschoolde jazz- en popzangeres die zich naar eigen zeggen laat inspireren door grootheden als Joni Mitchell, Crosby, Still & Nash en lieden als John Mayer en First Aid Kit. Folk en soul op soms rauwe gitaarklanken, al dan niet gecombineerd met van strijkers zoals je zo ook wel in oude westerns hoort. Blackbird zingt over keuzestress, zoeken naar geluk en vrijheid en het verdwalen tijdens die speurtocht, over het leven dus. De Midden-Limburgse scoorde de afgelopen jaren met enkele lekkere hits zoals Lost in the Middle. In 2017 werd ze door NPO2 gebombardeerd tot Nieuwe Naam, een bewijs dat haar nummers aanslaan. Vorig jaar stond ze zelfs op het affiche van Pinkpop. Nog op het kleinste podium (The Garden of Love), maar toch… Met Pinkpop én Conincx Pop op het cv kan het eigenlijk niet meer misgaan.

Retrorock uit Duitsland. Krautrock. Met dwarsfluit en dan ga je toch snel aan Jethro Tull denken. Met die band word Wucan inderdaad vaak vergeleken, maar met die vergelijking doe je de Dresdenaren te kort. Wucan is geen kloon. En als jullie dat niet geloven, wacht dan maar tot zangeres Francis Tobolksi haar strot opentrekt, dan is Ian Anderson van Jethro Tull weer zo vergeten.

Tobolski, die je gerust een multi-instrumentaliste mag noemen (dwarsfluit, theremin, gitaar), plaatste in 2011 een advertentie in een studentenblaadje omdat ze een band wilde formeren. Gitarist Tim George en bassist Patrik Dröge (nee, zeker geen familie van receptiestruiner en tv-presentator Gert-Jan) waren meteen van de partij, met de drummers wilde het aanvankelijk niet zo lukken. In een paar jaar tijd heeft Wucan, genoemd naar een nummer van de Canadese band Black Mountain, al heel wat slagwerkers versleten. Sommigen waren al na twee maanden weer pleite. Sinds een jaartje of vier zit Leo Vaessen. Hij begon als uitzendkracht, maar heeft de smaak van Wucan inmiddels zo goed te pakken dat hij in vaste dienst is getreden.

Wucan is zwaar beïnvloed door de (folk)rock van de jaren zeventig, maar metal is ook niet ver weg. Inmiddels heeft de band rond Tobolski twee heuse studioalbums en heel wat optredens op zijn naam. In Duitsland staat de band regelmatig op het podium als voorprogramma van genregenoten Kadavar en Zodiac, in Elsloo zijn ze zelf de hoofdact. Kein Problem!

Zet twee roodharige Zuid-Afrikanen bij elkaar en je krijgt een geluid voor vijf. Een Amerikaanse recensent kon zijn oren niet geloven toen hij voor het eerst een cd van het duo Martinique Pelser (drums/zang) en Andres Schonfeldt (gitaar/zang) hoorde. Hij dacht met een volwaardige band te maken te hebben in plaats van met een raggend tweetal van een continent dat toch niet bekend staat om zijn cocktails van rock, pop, punk en noise. Muziek van het soort dat het op het podium nog beter doet dan op de plaat.

Andres Schonfeldt vindt het maar wat gemakkelijk zo met z’n tweetjes. De Make-Overs spelen niet alleen samen, ze wonen ook samen. Ze hoeven dus geen moeite te doen om af te spreken wanneer ze repeteren of een nummer opnemen. Ze doen alles in een tomeloos tempo. In nog geen tien jaar tijd acht albums en tussendoor de ene tour na de andere. Niet alleen in eigen land, maar inmiddels over de hele aardkloot. En soundchecken is ook al heerlijk simpel als je band maar uit twee mensen bestaat, vertelde Schonfeldt aan een Amerikaanse popwebsite. Pelser die kan drummen alsof ze een machinegeweer in handen heeft en Schonfeldt met zijn vervormde en verscheurende gitaarklanken staan garant voor een heerlijke bak herrie. Niet voor niets worden ze niet alleen de meest hard werkende, maar ook de luidruchtigste act van Zuid-Afrika genoemd. Wie weet komen ze ook in aanmerking voor diezelfde titel op Conincx Pop 2019.

Dulfer Plays Blues roept eigenlijk maar één vraag op: welke Dulfer. Pa Hans of dochter Candy, beiden uiterst bedreven op de saxofoon. Nou, we hebben het over senior. Van 28 mei 1940 en dan hoef je geen rekenwonder te zijn om erachter te komen dat hij nu 79 is. Niet dat leeftijd er zo heel veel toedoet bij Hans Dulfer. Hij leerde als jochie zichzelf saxofoon spelen en was al op zijn zeventiende professioneel muzikant. Wat niet wil zeggen dat hij daarnaast stil zat: van autoverkoper tot radiopresentator en directeur van het hoofdstedelijke poppodium Paradiso, Dulfer heeft het allemaal op z’n cv staan. Hij maakte vooral naam als jazzmuzikant, maar gaat deze keer voor de blues. En dan met name de blues die Lead Belly produceerde. Lead Belly, in de bevolkingsregisters terug te vinden als Huddy William Ledbetter, was een Amerikaanse folk- en blueszanger uit de eerste helft van de vorige eeuw. Voor degenen voor wie dat te lang geleden is: hij is de man van bekende en door velen gecoverde songs als The Midnight Special (vooral bekend door Creedence Clearwater Revival), Black Betty en Goodnight Irene. Niet voor niets werd Lead Belly opgenomen in de Nashville Songwriters Hall of Fame. Lieden van divers pluimage, variërend van Frank Sinatra tot Elvis Presley, van Van Morrison tot Kurt Cobain en zijn Nirvana voerden de zwarte Amerikaan die niet alleen als muzikant van zich deed spreken, maar ook door zijn levenswijze, op als hun inspiratiebron. Uit diezelfde bron drinkt nu Hans Dulfer en zijn band. Hij speelt de blues zoals alleen Dulfer dat kan. En dat zegt meer dan genoeg.

Muziek uit Mexico en dat kun je zo nu en dan ook horen. Maar denk asjeblieft niet meteen aan de voor de hand liggende muzikale Mexicanen. Met Flaco Jimenez en consorten heeft Le Butcherettes niets van doen. Dit is garagepunk pur sang. Eigenzinnig, om niet te zeggen onconventioneel. Een Vlaamse recensent van hun jongste album Bi/Metal verwoordde het misschien wel het allermooist: ,,Er zijn bands waarbij je het gevoel hebt dat je zintuigen tekort komt.” Nou, over zo’n band hebben we het hier. Met als enige constante oprichtster en zangeres/gitariste/pianiste Teri Gender Gender. Zij stond in 2007 aan de wieg van Le Butcherettes. Een wieg in Guadalajara. Le Butcherettes waren eerst een duo en daarna wisselde zowel bezetting als aantal in een Mexicaans tempo. Tegenwoordig is het een viertal. Met uiteraard de al genoemde charismatische tante Gender Gender, die wordt bijgestaan door Alejandra Robles Luna en Rikardo en Marfred die beiden naar de achternaam Rodriguez-Lopez luisteren. Muzikaal zoekt Le Butcherettes de extremen op. Het ene moment klinkt het supervrolijk om plots te koken van woede. Van de ene oever naar de andere, om maar even een brug te slaan de locatie van Conincx Pop.

Le Butcherettes stond al in het voorprogramma van redelijk bekende namen als Deftones, Yeah Yeah Yeahs en Faith No More en heeft ook al eens samengewerkt met niemand minder dan Iggy Pop. De garagepunk mag er ook zonder uiterlijk vertoon wezen, maar van dat laatste is Le Butcherettes zeker niet vies. De band staat bekend om over-the-top-optredens, waarbij zeker in de beginjaren bloederige rekwisieten niet ontbraken, inclusief een varkenskop. Het wordt hoe dan ook een belevenis.

Lono is een oude Hawaïaanse god, van wie we als vastelandsbewoners waarschijnlijk nooit iets hadden vernomen als niet de befaamde Amerikaanse journalist en schrijver Hunter S. Thompson een boek over hem had geschreven. Een Londens vijftal leende de titel van het boek voor de naam van hun band Curse of Lono. Na een EP en twee verdraaid goed en ook zo in de pers ontvangen cd’s hebben frontman Felix Bechtolsheimer, Joe Hazell, Dani Ruiz Hernandez, Charis Anderson en Neil Findlay ertoe bijgedragen dat de naam van Lono ook los van Hunter S. Thompson steeds meer belletjes doet rinkelen. Zanger/gitarist Bechtolsheimer, eerder voorganger van de band Hey Negrita, is een eigenzinnig mannetje dat tal van invloeden combineert. Van country-, blues- en indierock tot jazz, folk en psychedelica. In de pers zijn al tal van bands genoemd waarvan je flarden kunt terughoren bij Curse of Lono. Wat te denken van The Doors, Velvet Underground, War on Drugs, Wilco, Nick Cave en The Dire Straits? Soms zwoel, loom, filmisch, soms bezwerend en betoverend, live vaak ook wat ruiger en rauwer. Kortom heerlijke festivalmuziek met teksten die het niveau van la-la-la ver, maar dan ook ver overstijgen. Curse of Lono laat zich tekstueel niet altijd van de vrolijkste kant zien, de lyrics gaan wel ergens over. Neem het nummer Leuven, waarin Bechtolsheimer verhaalt over zijn in Nazi-Duitsland opgegroeide halfjoodse opa. Die de oorlog overleefd om dan bijna aan zijn eind te komen bij een spoorwegramp in 1954 in Leuven na een bezoek aan de eerste na-oorlogse voetbalinterland tussen toen nog West-Duitsland en Engeland.

Tja, wie hier een lijstje met leden van het Future Dub Orchestra verwacht, komt bedrogen uit. Eenvoudigweg omdat we niet weten met hoeveel lieden ze dit keer aantreden. De ene keer zijn ze met z’n vieren, de andere keer met een hele horde en dan heb je dus een heus orkest op het podium. Ook alle variaties daartussen behoren tot de mogelijkheden. Wie er zeer zeker bij is, is J.T. Clarke. De songwriter en producer uit het land van de Brexit is het brein achter het creatieve collectief dat muziek maken ziet als een evolutionair proces. Dus geen kant-en-klare sound vooraf op papier, maar een idee dat groeit en groeit en waarmee het Future Dub Orchestra voortdurend zijn muzikale grenzen opzoekt. Een vergaarbak voor musici die door de ballotage zijn gekomen omdat ze ten eerste over een grote dosis talent beschikken en ten tweede absoluut niet vies zijn van experimenteren. Het kan bijna geen toeval zijn dat Clarke afkomstig is uit de music-scene van Bristol. Die stad heeft op het eiland een naam hoog te houden als het gaat om creativiteit en het bewandelen van niet geplaveide paden.

We kunnen ons opmaken voor een atmosferische mix van dub, reggae, elektro, ambient, maar ook hiphop, klassiek en filmmuziek. Hoe die mix deze keer uitpakt, is altijd weer afwachten. Wel zeker is dat Conincx Pop opnieuw een bijzondere gast kan bijschrijven op haar palmares.