Toen Conincx Pop de Putan Club strikte voor het helaas afgelastte festival van 2020 waren ze nog een trio, tegenwoordig zijn ze met z’n tweeën. Maar je kunt de Putan Club nog steeds om een boodschap sturen. Het Italiaans/Franse tweetal laat nadrukkelijk van zich horen in zijn strijd voor een eerlijkere en vrije wereld. Een wereld aarin geen plek is voor racisme, seksisme, homo- en vreemdelingenhaat, autoriteiten, georganiseerde religie, kapitalisme en partijpolitiek. Of deze opsomming compleet is durven we niet te zeggen. Zeker is dat Gianna Greco (bas/zang) en François R. Camburat (gitaar/zang en computer) geen blad voor de mond nemen. Ze brengen hun boodschap met behulp van snoeiharde, experimentele elektronische industrial rock. Probeer niet hen in te delen in een muzikale kerk, want daar hebben deze vrijheidsstrijders een broertje dood aan. Of zoals ze het zelf op hun website zeggen: noem onze muziek geen rock, techno, jazz, avant, punk, world of what the fuck ever, we horen nergens bij, maar claimen tegelijkertijd alles en zelfs meer te zijn. Maak jullie maar op voor een bijzondere ervaring, want zoals Greco en Camburat het zelf verwoorden: Putan Club geeft zowel een kus op de mond als een schop voor je kont.

Het begon als een grap. Antwerpenaar Jan Vermeerbergen, tourmanager van Millionaire, mocht onderweg graag naar stevige muziek luisteren. Hij vond zo’n vijf jaar geleden dat er een kwaliteitslabel moest komen voor hardrock die het goed deed in de auto. Goe vur in den Otto op z’n Vlaams dus. Vermeerbergen drukte stickers en plakte die op cd’s waarop het lekker rijden en meezingen is. Voor hij het wist werd hij gevraagd om die gelabelde muziek op feestjes te draaien. Tegelijkertijd werd Peter-Jan Symons, een maat van hem, ingehuurd als dj op het Antwerpse Metal Fest. De muziekjournalist van De Morgen wilde niet alleen het podium op en belde Vermeerbergen. En zo werd het dj-duo Goe vur in den Otto geboren, dat bij de buren in korte tijd uitgroeide tot een veelgevraagde act op festivals. En zelfs wekelijks een eigen show bij Studio Brussel kreeg. Geen easy, maar sleazy listening. Goe vur in den Otto heeft met Vermeerbergen en Symons, ook bekend als Johnny Jailbait en Pete da Bomber, inmiddels al heel wat kilometers en optredens op de teller. Je mag dus met recht spreken van een volledig uit de hand gelopen grap.

Laten we maar beginnen met die wat mysterieuze naam. Hazmat is een samentrekking van hazardous materials (gevaarlijk materialen) en Modine is een verwarmingsmerk. Of frontman Wade Schumann en zijn zeven bandgenoten zo gevaarlijk zijn valt te betwijfelen, maar warm krijg je het zeker van hun bijzondere blues en rootsklanken. Het is geen gewone, rechttoe-rechtaan muziek, maar een smeltkroes van alle mogelijke stijlen. Of zoals een recensent het beschreef: als je naar Hazmat Modine luistert, hoor je de hele geschiedenis van de muziek voorbijkomen: blues, folk, soul, jazz, rock ‘n’ roll, swing, Oost-Europese en Jamaicaanse klanken. Zelfs Hawaï is niet ver weg en ook de in Limburg zo vertrouwde fanfaremuziek duikt regelmatig op.

Op de eigen website omschrijft Hazmat Modine zichzelf als een band die klinkt alsof in New Orleans louter zigeuners wonen die samenspelen met Otis Redding. En New Orleans ligt dan niet in hartje USA, maar aan de Zwarte Zee. De conclusie moge duidelijk zijn: we hebben hier niet te maken met een doorsneeband. Hazmat Modine timmert al jaren aan de weg, heeft vijf cd’s op zijn naam staan. De groep tourde al door meer dan veertig landen en stond samen op het podium met Natalie Merchant, Bombino en het Kronos Quartet. Geloof ons: een band om niet snel te vergeten en heus niet alleen maar omdat Wade Schumann en de zijnen een scala aan bijzondere instrumenten weten te bespelen. Van mondharmonica tot doedoek, van banjitar tot sousafoon.

We kunnen helemaal fout zitten, maar vermoeden zo dat Luca, Levy, Mike en Yves de sciencefictionfilm Interstellar uit 2014 gezien hebben of in elk geval een citaat daaruit tot zich hebben genomen. In de film zoekt een groep ontdekkingsreizigers ergens in de ruimte een nieuw onderkomen voor de mensheid omdat de aarde niet meer levensvatbaar is. Als ze erop gewezen worden dat dit een onmogelijke opdracht is, zegt een van de astronauten dat moed daarom een vereiste is voor het ondernemen van de tocht. In het Engels: hence the bravery. Waarmee we bij meteen de naam van de Elsloose band zijn beland. Luca, Levy, Mike en Yves speelden eerder samen in een coverband, maar in de coronajaren die hopelijk voorgoed achter ons liggen, viel er weinig op te treden. Om de verveling van de geestdodende lockdowns te doorbreken, stortten ze zich op een nieuwe missie: ontsnappen via muziek. Met drie singles en een EP is dat voor henzelf al aardig gelukt, maar ze hebben zich nog een ander doel gesteld. Het belang van de jeugd in onze samenleving promoten via diezelfde muziek en leeftijdsgenoten motiveren hetzelfde te doen. Hence The Bravery gaat daarbij op de harde toer en kiest voor poppunk. Catchy, maar ook met een duistere ondertoon, waar het kwartet elk van zijn leden de kans biedt zijn invloed te laten gelden. De een is weg van Muse, de ander van Avenged Sevenfol, diversiteit is dus verzekerd. Met poppunk als gemeenschappelijke deler, want in die hoek kunnen de mannen elkaar blindelings vinden. Tijdens de persconferentie van het programma van Conincx Pop in maart in café De Dikke Stein gaf Hence The Bravery al een voorproefje, nu is het tijd om op het grote podium van zich te laten horen.

Het hoeft niet per se van ver te komen om ontzettend lekker te zijn. Daar weten we op Conincx Pop alles van. Onze buren, die van de overkant van de Maas, zijn al jaren graag geziene gasten op het festival. En niet omdat de kilometervergoeding dan binnen de perken blijft, maar omdat België een traditie hoog te houden heeft als het gaat om goede muziek. Dit jaar is het naast Goe vur in den otto de beurt aan Black Leather Jacket. Een trio uit Essen. Niet de industriestad in het Duitse Roergebied – dan zou het geen Belgische band zijn slimmeriken -, maar een gemeente in de provincie Antwerpen. Garagerockers pur sang die ‘loepzuivere en onversneden rock ’n roll’ ten gehore brengen, zo belooft een recensent op het internet ons. Het drietal bestaat uit de broers Alexander (bas, gitaar, zang) en Mathijs (drums) van der Wallen en gitarist Nicolas d’Exelle. Met een naam als Black Leather Jacket verwacht je dat ze van begin tot eind van katoen geven en dat doen ze dan ook. Het jasje van de garagerock zit hen als gegoten, tegelijkertijd slagen ze er toch in om niet doorsnee te klinken.

Met Björk is niets mis, maar het vulkaaneiland in het hoge noorden heeft op muziekgebied meer te bieden dan de voormalige frontvrouw van The Sugarcubes. Neem The Vintage Caravan, een hardrocktrio dat Led Zeppelin, Deep Purple, Rush, Cream en Mastodon tot inspiratiebronnen bestempelt en dan weet je wel hoe de wind waait. The Vintage Caravan is in 2006 begonnen als het tienerproject van de dan 12-jarig Óskar Logi Águstsson en zijn schoolmaatje Guöjón Reynisson (we hopen dat we alle accenten op de goede plek hebben gezet). Drie jaar later werd het al een stuk serieuzer en in 2011 bracht The Vintage Caravan het eerste album op de markt. Dat was in eigen beheer uitgegeven, maar kort daarna stond een platenmaatschappij op de stoep voor gitarist/zanger Águstsson en drummer Reynisson. Het duo wordt een trio na het toetreden van bassist Alexaner Ör Númasson en is dat nog steeds, zij het met de aantekening dat de drummer van het eerste uur in 2015 plaatsmaakte voor Stefán Ari Stefánsson. Een vertrek in pais en vrede, zo benadrukt de band op haar website. Inmiddels is The Vintage Caravan met het vorig jaar verschenen album Monuments aan zijn vijfde album toe. Een rode draad in de recensies van de albums is de groei die de band, maar vooral ook de zang heeft doorgemaakt in de ogen van de heren en dames critici. Die groei betekent niet dat The Vintage Caravan volledig van koers heeft gewisseld. Om het drietal zelf te citeren: ,,We maken klassieke hardrock uit de jaren ’60 en ’70 en geven daar een moderne twist aan.” Op IJsland weten ze dat te waarderen en waarom zou dat in Elsloo aan de Maas niet het geval zijn.

Straatmuziek op de planken. Subterranean Street Society heeft als thuisbasis Amsterdam, maar de frontman komt uit Denemarken. Louis Puggaard-Müller maakte in Kopenhagen enige naam als boegbeeld van een Deense rockband. In 2015 kwam hij naar Nederland om hier zijn geld op straat te verdienen. Dat deed hij dusdanig opvallend dat er op Youtube heel wat filmpjes van zijn optredens belandden. En dat trok weer de aandacht van de makers van het tv-programma Pauw. Zo ging het balletje rollen, want met zijn Subterranean Street Society (een trio met naast Puggaard-Müller ook Ivo Johan Schot en Joost Koevoets) is onze Amsterdamse Deen al lang niet meer alleen op straat te vinden. Onvoorspelbare, rauwe folkrock, gespeend van valse romantiek want de straat leidt niet linea recta naar de ware liefde. Het raspende stemgeluid van Louis– dat in zijn bio op de website ‘the voice of an alcoholic angel’ wordt genoemd - geeft het geluid van Subterranean Street Society een extra korstje. Subterranean Street Society staat zeker niet stil in zijn ontwikkeling. De laatste jaren verkent het drietal ook meer symfonische terreinen. Op de eigen website noemen ze Nick Cave, Bon Iver, Sufjan Stegens and Fink als inspiratiebronnen, maar Subterranean Street Society klinkt toch vooral als Subterranean Street Society. Neem de proef maar op de som.

Gooi de Bartjes van Peter Pan Speedrock en de frontman van de psychobilly band Batmobile in een blender en je krijgt Speedmobile. Met de Bartjes doelen we op drummer Bart Nederhand en bassist Bart Geevers. De man achter het stuur van Batmobile is natuurlijk Jeroen Haamers. Met hun in Brabant gewortelde bands hebben ze al een hele rits albums en nog veel meer optredens op hun cv staan. We mogen ze dan ook gerust bestempelen als ouwe rotten van de Nederlandse rock. En dan bundelen die ook nog hun krachten. Aanvankelijk leek hun samenwerking in Speedmobile eenmalig. Ze kropen in 2018 voor even bij elkaar om een tribute te verzorgen voor de drie jaar daarvoor overleden Motörhead-spil Lemmy Kilmister. Dat optreden smaakte naar meer. Zoveel meer dat de heren met Speedmobile aan een nieuwe rit over de snelweg van de rockmuziek zijn begonnen. Zoals de naam van het trio al belooft gaat het gas erop, worden bochten afgesneden en hebben 100-kilometerborden geen zin. Fasten your seatbelts, we gaan lekker ouderwets scheuren!