Het succes is nog even wennen voor zanger/bassist Jelle Denturck van de Belgische indieband DIRK.. “Als mensen me op straat zien, elkaar aanstoten en iets fluisteren, dan vraag ik me nog steeds af: word ik herkend of zie ik er gewoon raar uit?”, vertelt hij in een recent interview met Knack Focus. ‘De Dirkjes worden groot’, luidt de kop boven het tijdschriftartikel naar aanleiding van hun derde plaat Idiot Paradise. Een kop die de lading dekt want DIRK. is in het zevenjarige bestaan uitgegroeid tot een van de populairste, zo niet dé populairste indieband in het Vlaamse land.
Ze hebben hun merkwaardige bandnaam al duizend keer uitgelegd, daarom doen wij het hier maar zelf. Den Turck en zijn metgezellen zijn niet vies van humor en hangen graag de antihelden uit. En dus leek het hen wel aardig om hun band geen grunchrockende naam te geven, maar die van een saaie boekhouder. In de tijd dat ze een naam zochten, liep Denturck toevallig veel mensen tegen het lijf die Dirk heetten en voilà.
Knack Focus ziet de groei van de Dirkjes niet alleen terug in de naamsbekendheid en populariteit van het viertal, dat naast Denturck nog bestaat uit drummer Robin Wille en de gitaristen Frederik Desmedt en Pieter-Willem Laurens. Ook hun muziek is gerijpt met Idiot Paradise als jongste bewijs. De titel van het album is een verwijzing naar de zeventiende-eeuwse Franse filosoof Blaise Pascal die het leven in een intellectuele hel prefereert boven dat in een idiote hof van Eden. Pascal is geen vreemde voor frontman Denturck die zich gediplomeerd filosoof mag noemen. Wanhoopt echter niet. DIRK. denkt wel na over het leven, maar er staan heus geen vier saaie boekhouders op het podium. Of om met de recensent van Humo te spreken: DIRK. speelt zo strak als het maar kan, van strot tot bilnaad.

Probeer je maar iets voor te stellen bij de volgende omschrijving van de sound van Meltheads: garage, clevere postpunk en fascinerende cold en andere wave. Met daarbij de toevoeging dat het geluid van het jeugdige Antwerpse viertal harder aankomt dan een brood van de Aldi. Aan talent geen gebrek bij drummer Simon de Geus, bassist Tim Pensaert, gitarist Yunas de Proost en frontman Sietse Willems, anders mag je heus niet opdraven als supporting act tijdens de jongste Europese tour van dEUS misschien wel de grootste Belgische band ooit. En dan loop je ook niet net op het nippertje de eerste stek mis in de bij de zuiderburen fameuze Rock Ralley van Humo en reik je zeker niet tot de finale van De Nieuwe Lichting van Studio Brussel.
Ook bij het uitdelen van branie heeft het kwartet, dat in de Antwerpse undergroundscene al enkele jaartjes furore maakt, niet achter in de rij gestaan. Ze worden jonge honden genoemd, maar ook hongerige wolven, zeker als het om liveoptredens gaat. Dan beklimmen ze volgens mensen die het kunnen weten elke keer opnieuw het podium alsof het hun allerlaatste optreden ooit is. Alles uit de kast, waarbij de kans groot is dat Willems binnen de kortste keren met ontbloot bovenlijf over dat podium dendert. Op een Vlaamse website wordt hij in ronkende bewoordingen aangeduid als ‘de vleesgeworden bastaard van Jim Morrisons charisma, Robert Plants sexappeal en Iggy Pops razernij én de blote bast van alle drie’. Niet zo heel gek dat Conincx Pop-programmeur Hans Fredrix zich vergenoegd in de handen wreef na het contracteren van Meltheads.

What’s in a name? Heel wat in het geval van de Duitse bluesrockband WellBad uit Hamburg. Je kunt ‘m lezen als een verwijzing naar spilfiguur Daniel Welbat, die de eerste songs van eigen makelij al op 16-jarige leeftijd opnam en op zijn 20e met een neef zijn eigen platenlabeltje oprichtte. Je kunt ‘m ook uit elkaar trekken en dan heb je twee uitersten te pakken. Wat weer past bij de trips tussen hemel en hel waarop WellBad volgens recensenten de toehoorders meeneemt tijdens hun optredens of op een van inmiddels vijf albums. Die luisteraar waant zich het ene moment in een jazzkroeg, maar wordt even later even gemakkelijk meegesleurd in een elektrificerend rockconcert. Zanger/gitarist Welbat schreeuwt, gromt en fluister zingt net zo gemakkelijk als hij vol uithaalt en rapt. Hij is toch al een veelzijdig mens te noemen. Zo componeert de Hamburger soundtracks voor films en leent hij ook zijn stem aan nagesynchroniseerde rolprenten. Ook schijnt hij enig acteertalent te hebben. Het zit ‘m allemaal letterlijk in de genen als zoon van een producer en een actrice.
Het zou WellBad echter tekortdoen als we hier alleen Welbat zouden noemen. Zonder Yonathan Shebretensae (keyboards), drummer Jonas vom Orde, bassist Stefan Reich en leadgitarist zou de band niet de Great Blues Challenge hebben gewonnen of op het Montreal Jazz Festival hebben gestaan.

In 2011 wierpen vier Limburgse leraren in opleiding zich in elkaars muzikale armen. Sindsdien zijn Jick Munro & the Amazing Laserbeams een feit en timmeren ze behoorlijk aan de weg en niet alleen in het bronsgroen eikenhout. Al valt in die contreien wel een absoluut hoogtepunt op te tekenen: het openen van Pinkpop 2015 na het winnen van de Limburgse popprijs Nu of Nooit. 3voor12 VPRO omschreef Jick Munro en zijn compagnie destijds als lekkere boerenfolk makende kruising tussen Rowwen Hèze , Mumford & Sons en Pokey Lafarge. Met de laatste deelden de Limburgers overigens al eens het podium.
Zelf belooft de band de bezoekers van haar optredens een handclapping’, footstompin’, houserockin’ en bootyshakin’ ervaring. En dat met een retro crossover van – en daar gaan we – bluegrass, folk, country, rock, soul en Americana. Variërend van energieke uptempo tot melodieuze ballads met fraaie samenzang, waarbij ook mandoline, banjo, accordeon en contrabas van zich laten horen.
Op het cv van Jick Munro en zijn verbazingwekkende laserstraaltjes prijken al een aantal ep’s en een heus album, maar ook een reeks podia die tot de verbeelding spreken. Van het al genoemde Pinkpop tot Paradiso, Noorderslag, Bevrijdingsfestival en de Zwarte Cross. Het moge duidelijk zijn: we hebben hier te maken met een band die live van wanten weet. De Maas blijft natuurlijk de Maas, maar zal zich toch even de Mississippi wanen.

De in Italië geboren, maar al jaren in Londen wonende broertjes Cinelli hebben hun muzikale talenten niet van een vreemde. Hun pa was een meer dan verdienstelijk gitarist én drummer in de kerk. Hij heeft zijn talenten keurig verdeeld over zijn twee zonen Marco en Allessandro.
Hun prijzenkast puilt inmiddels uit, zeker ook met dank van mede-bandleden Tom Julian-Jones en Stephen Giry. Een alinea is zo gevuld met een opsomming: genomineerd voor de UK Blues Award in de categorie beste bluesband in 2020, 2021, 2022 én 2023, winnaar van de UK Blues Challenge in 2022 en begin dit jaar tweede op de International Blues Challenge in het Amerikaanse Memphis. In 2018 werd zanger en leadgitarist Marco Cinelli uitgeroepen tot beste bluesgitarist op het Britse eiland. En dan moeten we vooral niet vergeten dat ook hun albums Villa Jukejoint (2022) en No Country for Bluesmen (2023) ook genomineerd waren voor een UK Blues Award.
De titel van dat laatste album suggereert al een beetje dat Groot-Brittannië niet te boek staat als een bluesland bij uitstek, maar The Cinelli Brothers doen er alles aan om dat te veranderen. Energieke blues, geïnspireerd door die in Chicago en Texas in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw, waar de passie en muzikaliteit van afdruipt. Het viertal is ook niet vies van enige maatschappijkritiek. Zo zijn Marco en drummer Allessandro Cinelli, Julian-Jones (mondharmonica) en Giry (bas, gitaar, vocals) op de albumhoes afgebeeld als circusapen. De hoes is een sneer naar de muziekindustrie die er niet voor terugdeinst om vaak nog jonge muzikanten uit te buiten.

Met MADOUX staat er eentje van eigen provinciale bodem op het Conincx Pop-podium. Als tiener speelde Lotte Slangen op de van haar opa gekregen klassieke gitaar een akkoord van dat heerlijke Pink Floyd-nummer Wish You Were Here. Ze was meteen verkocht en vastbesloten haar verdere leven als muzikant door te brengen. Met succes, want de aan de Tilburgse Rockacademie afgestudeerde singer-songwriter Slangen timmert met haar band MADOUX in relatief korte tijd wel heel flink aan de weg.
Zo won MADOUX (Slangen, bassist/toetsenist Jerôme Lenders, gitarist Thomas Beekwilder, drummer Bram Peters en celliste Mirthe de Jonge) de Limburgse Popprijs. En daar hangt een felbegeerde hoofdprijs aan vast in de vorm van een optreden als openingsact van Pinkpop 2023. Waarmee een droom van Slangen werkelijkheid is geworden en MADOUX ook bij een groter publiek bekend is. Dus eigenlijk hoeven we hier niet meer uit te pakken met lovende woorden over de dromerige, lichtelijk hypnotiserende altpop van Slangens band.
De band ging eerder door het leven als Luca Madu, een naam waar je met enige duiding Lotte Slangen in terugvindt. Als Lotte niet als meisje maar als jongen was geboren had ze Luca geheten en ‘madu’ schijnt slang in het Estisch te zijn, zo legde ze na het winnen van de Limburgse Popprijs uit in De Limburger.
Slangen schrijft al vanaf haar vijftiende haar eigen liedjes. Als inspiratiebronnen noemt ze Ane Brun, Oscar and the Wolf, Alanis Morissette en Warhaus, maar MADOUX klinkt inmiddels toch vooral als MADOUX.

Cecilia Villar Eljuri noemt zichzelf bij voorkeur een worldbeat rocker. En dat doet ze niet zonder grond. Wie een blik werpt op haar persoonlijke geschiedenis kan zich er echt niet over verbazen dat de muzikale inspiratiebronnen van de zangeres/gitariste grenzeloos zijn. Ze werd geboren in Ecuador, haar vader is Spaans, haar moeder Libanees. Eljuri kon nog maar net lopen toen ze met haar ouders naar New York verhuisde. In haar eerste bandjes schreef en zong ze vooral in het Engels, tegenwoordig vooral ook in het Spaans. Aanvankelijk leek ze voorbestemd voor de piano, maar op haar dertiende greep ze naar de gitaar om dat instrument nooit meer terzijde te leggen. Voor piano zat ze op les, gitaar spelen leerde ze zich zelf. Al stak ze ook veel op van niemand minder dan Jeff Buckley, een vriend van de familie, met wie ze als jong grietje vaker samen tokkelde. Buckley is niet de enige grote naam door wie ze zich naar eigen zeggen liet inspireren: Jimmy Page, David Gilmour, Eric Clapton, Jimy Hendrix en natuurlijk Carlos Santana. Inmiddels mag Cecilia Villar Eljuri zichzelf rekenen tot de internationale toppers onder de hedendaagse Latin gitaristen. Maar het is niet alleen Latin dat bij Eljuri de klok slaat, haar muzikale smeltkroes bevat ook rock, funk, reggae, dance en klanken uit het Midden-Oosten. Ze vindt het nu eenmaal leuk om alle stijlen te verkennen, zei ze zelf over de veelzijdigheid van haar muziek in een interview naar aanleiding van haar laatste album Reflexión.
Eén ding is zeker: je gaat vanzelf meebewegen op de hypnotiserende sound van Eljuri. Stilstaan is volstrekt onmogelijk, probeer dat dan ook vooral niet. Gooi de heupen los en laat je meevoeren op een fascinerende muzikale wereldreis.

Apocalyptische neofolk met invloeden van martial industrial. Zo wordt de muziek van het Luxemburgse ROME ook wel omschreven, maar de band laat zich niet zo gemakkelijk in een hokje duwen. ROME is de afgekorte voornaam van de absolute spil en eigenlijk de enige vaste waarde van het in wisselende samenstellingen opdravende gezelschap: Jérôme Reuter.
Een oudgediende in het vak, die eerder door het muzikale leven ging onder pseudoniemen als Reggie Fain en Mack Murphy. Met ROME timmert hij al sinds 2005 aan de weg en is hij inmiddels al goed voor een twintigtal albums en ep’s. Het zijn vaak conceptalbums met oog voor geschiedenis en dan zijn oorlogen uiteraard én helaas niet ver weg. Zo vormde de Spaanse Burgeroorlog de inspiratie voor het in 2009 uitgebrachte Flowers from Exile. Voor A Passage to Rhodesia (2014) was die eer weggelegd voor het gewapende conflict in dat Afrikaanse land. Nu we het toch over oorlogen hebben: op het cv van ROME staan ook enkele recente optredens in Oekraïne. Reuter bracht niet alleen muzikale troost, maar vervoerde ook heel wat hulpgoederen naar het door Rusland aangevallen land. Dat laatste is op zich al een applaus waard, maar daar hoeven we niet om te vragen. ROME krijgt de handen ook op eigen kracht op elkaar.